Stary szpital

Od końca XV wieku do 1926 roku ten ogromny kompleks był szpitalem Parmy, jednym z najstarszych we Włoszech.

Szpital (Ospedale Vecchio) został założony w 1201 roku przez Rudolfa Tanziego, rycerza Zakonu Krzyżackiego. Początkowo szpital funkcjonował jako przytułek dla chorych i mieścił się w kilku domach przy ulicy Cocconi. Od około 1250 roku pomieszczenia szpitala okazały się niewystarczające, dlatego zadecydowano o budowie nowego korpusu, który otrzymał nazwę „Korpusu Podrzutków”. Znajdował się on przy ulicy Maestra di Santa Croce (obecnie Via D'Azeglio).

W drugiej połowie XV wieku rozpoczęła się ponowna przebudowa szpitala. Prace rozpoczęto we wrześniu 1476 roku i kontynuowano przez następne 40 lat. Przebudowę rozpoczęto od centrum kompleksu szpitalnego, które zostało wzniesione na planie krzyża greckiego. Pracami kierował architekt Giovanni Antonio da Erba. Po zakończeniu pierwszego etapu przebudowy zwiększyła się ilość pacjentów szpitala, co wymusiło jego kolejną rozbudowę.

Główny budynek kompleksu szpitalnego został wzniesiony w XVIII wieku w trakcie remontu prowadzonego na zlecenie Ferdynanda I Burbona. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1843 roku pod kierunkiem architekta Bettoliego, który zaprojektował skrzydło mieszkalne dla sióstr pracujących w szpitalu.

W 1926 roku funkcje szpitala zostały przekazane nowym strukturom. Obecnie w kompleksie mieści się archiwum państwowe i biblioteka publiczna.